اگر منطق را کنار بگذاریم...

داشتم به  موضوع منطق فکر می کردم و به راه حلی منطقی رسیدم تا گاهی رهاتر در مورد مسائل و مشکلات و نه تنها مسائل بلکه مطلوبیت ها و آرامش های ذهنی فکر کنیم.

[کاپیتان:نترسین برین جلو... خدا با ماست...
سرباز: کاپیتان... اگه خدا با ماست پس کی با اوناست که دارن مارو تیکه پاره می کنن؟!!]

موضوع را در چند خط خلاصه کردم و خدمت شما بزرگواران ارائه می کنم.

منطق دارای چارچوبی است که به مکانیسم فکری ما نظم می دهد و باعث می شود که گاهی با استفاده از این چارچوب ایجاد شده به اثبات موضوعی بپردازیم و یا از ایده و تفکری که بیشتر متمایل به تفکر خودمان است حمایت کنیم و آن را تشویق و دیگران را ترغیب به آن نوع تفکر و روش فکر کردن کنیم. موضوع این است که اگر منطق خود را کنار بگذاریم به راحتی  می توانیم منطق دیگران را نیز تایید کنیم و به راحتی می توانیم از بسیاری از مجادله ها و تناقض های فکری و احساسی و ادراکی رها شویم. می توانیم دیگران را هر مقداری هم که اشتباه ( از دید ما) فکر می کنند تایید و تشویق کنیم و به ن ها عشق بورزیم. سوال اینجاست که آیا می توان منطق را کنار گذاشت؟ بی منطق فکر کرد و بی منطق فلسفه ای را چینش نمود؟

منطق خوب است و در کارهای ما ، مسیر و چارچوب و ضوابط و قوانین را روشن می کند تا به هدف نهایی خود برسیم. اما اگر بتوانیم منطق را برای لحظه ای کنار بگذاریم می توانیم بینهایت منطق دیگران را متوجه شویم و تاییدشان کنیم و به آن ها عشق بورزیم. به نظر من می توان منطق را کنار گذاشت هر چند کنار گذاشتن منطق خودش نوعی " منطق " می باشد. اما نام این " منطق"  به خودی خودش در  حد بینهایت معنا پیدا می کند.

بار الهی یاری فرما که چرکنویس هایم در نگرش خلق تو معنا پیدا کند.