در میان آموزش هایم...

نشسته بودم اندر خیال فردایی زیبا و راحت، همینطور فکر می کردم که ؛ خدایا شکر، این پرونده ام نیز بسته شد. پرونده ای نه از روی قضا و نه از روی اینیکی " غزا" بلکه از روی این نوع "غذا" آن هم نه برای جسم . بلکه برای روح. یعنی همان غذای روح .  :)

ههههه ... جالب بود برای خودم. خیلی خوب اگر تونستید این متن بالا که خودم هم نفهمیدم چی گفتم رو ترجمه کنید جایزه دارید. !!! :))

اینکه به تازگی کمتر می نویسم ، چیز عجیبی نیست. درواقع این یک فرجه و به عبارت بهتر یک فرصتی هست برای خودم که بیشتر یادبگیرم . البته اینکه کمتر مینویسم دروغه و درحال حاضر توی دانشگاه و پروژه های دانشجویی کلی برای اساتید گرامی مینویسیم و اون ها هم می خونند و به متن های ما و اذهان نا پخته میخندند. اما اینکه از روی دل چیزی نمی نویسیم برای دنیاست. دنیا گریبان آدم رو میگیره و نمیزاره که به دل هم توجهی کنیم.

با خودم داشتم فکر می کردم که  چقدر خوب میشه یه زمانی از زندگی رو اختصاص بدیم به فراغی  از دنیا. اینکه خیلی از ما آدم ها  این زمان رو اختصاص دادیم و اجرایی هم می کنیم شکی درونش نیست . درواقع اگه خلاف این بگیم دروغ بزرگی گفتیم . چون همه خوب می دونیم که ساعت هایی هست که واقعاً بیخیال همه چیز و همه کس میشیم.

چیزی که مهم هست از نظر من آگاهی از این زمان هست. اینکه به طور آگاهانه و از روی تدبیر زمانی رو اختصاص بدیم به دیوانگی ، زمانی رو اختصاص بدیم به بیخیالی ، به زندگی با دل هامون. چه اشکالی داره اگر واقعاً اینطور بخواهیم و مجاب کنیم خودمونو که ساعاتی در طول هفته و روزمونو به این فراغت بگذرونیم.

امتحانش هزینه داره و هزینه اش بسی سنگین( اینکه می گن امتحانش مجانیه به نظر من الکی میگن) ، هزینه ی اون عمر شماست که صرف میشه . پس با آگاهی از این موضوع این هزینه رو بدین و این طعم هم بچشین دوستان من.

واقعاً لذت بخش و آروم کنندست.

من هم در میان آموزش هایم ... در خلال کار هایم اومدم و این ساعت رو خرج کردم تا این ها رو بنویسم و  لذت ببرم از ساعات فارغ بودن از دنیایم.

همیشه موفق باشید و سلامت :)

حمیک